Στήν συνέχεια και ενώ περνούσαν οι βδομάδες, οι μήνες, και τα χρόνια και η προσπάθεια του νεαρού συνεχιζόταν άλλαζαν και οι προπονητές του, με τον Αλέξη να δίνει την θέση του στον Παναγιώτη τον Πρίμπα, αυτός με την σειρά του στον Φίλιππο τον Σακέλη, στον Κώστα τον Δήμου, στον Γιώργο τον Σταικόπουλο, τον Τεό τον Λοράντο, ο μικρός νεαρός πλέον μεγάλωνε και εξελλισόταν σε ένα αθλητή που έδινε το αγωνιστικό και όχι μόνο στίγμα του, σε όποιο ηλικιακό πρωτάθλημα και αν αγωνιζόταν.

Στην διάρκεια όλων αυτών των χρόνων ο Όμιλος ήταν το σπίτι του, δημιούργησε φιλίες, σπουδαίες φιλίες, που θα κρατήσουν για μιά ζωή, έκανε τις σκανταλιές του, κολύμπησε στην θάλασσα του ομίλου, ερωτεύθηκε, γέλασε, πόνεσε, έπεσε, σηκώθηκε, απογοητεύθηκε, πήρε μετάλλια, πολλά μετάλλια, και κύπελλα, πολλά κύπελλα, μα πάνω απο όλα έγινε ένας σπουδαίος νέος με ήθος, και με αρχές αξιοζήλευτες.

Για πότε πέρασαν αυτά τα 12 χρόνια κανείς δεν κατάλαβε αλλά τώρα ήρθε η ώρα ο νέος μας να ανοίξει τα φτέρα του για να πετάξει ( υπερατλαντικά αυτή την φορά ), για την Αμερική, για το πανεπιστήμιο Berkeley στην μακρινή California όπου θα συνδυάσει σπουδές και πόλο.

Την Κυριακή το βράδυ είχε κατακτήσει ένα ακόμα πρωτάθλημα με την ομάδα του, το ένατο μας είπε και σταναχωριόταν που δεν έφτασε τα δέκα. Τον κοιτάζαμε απο μακριά ενώ έπινε την μπύρα του με την κοπέλα του (μεγάλωσε πιά ) και στην θέση του νεαρού βλέπαμε έναν άνδρα και καμαρώναμε όλοι.

Εμείς όλοι απο εδώ θα παρακολουθούμε τον Οδυσσέα μας στενά, στις αγωνιστικές αλλά και στις ακαδημαικές του υποχρεώσεις με την ευχή όλα να εξελιχθούν όπως τα έχει ονειρευτεί.

Για κάποιους από εμάς, ο Οδυσσέας, ο δικός μας Οδυσσέας, θα είναι πάντα ο Αρχηγός, ο Συμπαίκτης, ο Φίλος!

Καλή συνέχεια Οδυσσέα!!!